Krokodil en Tranen

Na zes dagen gewerkt te hebben houd ik vandaag een Dek-Dagje. Het weer ziet er redelijk uit, het is in elk geval droog, en dus ga ik straks het zwembad maar eens opzoeken. Hoewel ik mij zelf zeker wel bewust was van het feit dat het hier regenseizoen zou zijn, gaan jullie (zo lees ik regelmatig) er vanuit dat ik mij hier baad in Afrikaanse zonneschijn. Grappig om te lezen, maar bij deze rechtgezet ;-) Mijn poncho heb ik nog niet gebruikt, maar regenen doet het hier zeker wel. Hier in Congo is het van oktober tot april regenseizoen. Vrijwel elke dag is het bewolkt en zo’n drie dagen per week regent het de hele dag of zijn er flinke buien met onweer. Warm is het wel; zo’n 33 graden op een bewolkte dag. Als de zon dan toch doorbreekt kun je er nog wat graden bij optellen, dus die wolken zijn prima. Overigens is de winter die ik jullie toebedacht er ook nog niet, heb ik begrepen. .
Maar goed, voordat ik het water induik eerst een nieuwe blog schrijven. Ik houd jullie graag op de hoogte van mijn ervaringen hier. Fijn om te merken dat jullie dat waarderen. Dank dus voor alle reacties en prive berichtjes. Dat doet echt goed, vooral als het niet altijd even makkelijk is hier. Daarover straks meer.
De mensen hier zijn blij met de regen. Het verhoogt de kans op een goede oogst en voldoende eten. Als je het de vertalers vraagt is er over het algemeen voedsel genoeg hier in Congo. De oogst van het platteland, alles wat men in zee vangt en datgene waar men in de oerwouden op jaagt wordt op de markten verkocht. Zo ook hier op de Grande Marche. De buitenring van de markt in de openlucht wordt gevormd door stalletjes met allerlei prullaria; plastic potten en pannen, sieraden, stoffen, slippers etcetera. Het hart van deze enorme markt is overdekt. Onder een dak van golfplaten is een doolhof aan gangetjes en modderpaden. Op houten tafels wordt de koopwaar aangeboden; verse kruiden, casava’s, meel, bonen maar ook vlees. Enorme gevilde ratten, doormidden gehakte herten, stukken boa, levend pluimvee zoals kippen en duiven, opgepropt in een veel te klein kooitje. Jammer dat je tijdelijk je reukzintuig niet even kunt uitschakelen, anders had ik dat gedaan.. Net toen we bedacht hadden dat we genoeg gezien en geroken hadden, stuitten we op twee kleine krokodillen (kaaimannen?). Aangezien behalve de kippen alle dieren al lang (!) en breed dood waren, durfden we wel dichterbij te komen. De verkoper vatte dat op als potentieel koopgedrag en prees de beesten nog eens extra aan door ze op te tillen en voor onze neus omhoog te houden. Ik heb de hele markt bij elkaar gegild toen er ineens een oog open ging en het beest zich probeerde los te wurmen uit zijn gebonden bek en poten. Gelukkig bleven de marktkooplui er stoicijns onder en bleef de paniek beperkt tot bij mijzelf. Maar voor mij voorlopig geen krokodillenmenu..
Terug naar het schip en de afdeling. De afgelopen week heb ik een dagdienst en vijf avonddiensten gedaan. Ik kom er steeds meer in en heb prettig gewerkt. In mijn avondiensten had ik onder andere de zorg voor Nadine. Met haar gaat het naar omstandigheden goed. Aanstaande donderdag staat de derde operatie gepland, waarbij de huidflap die vanaf haar schouder naar haar mond is gebracht wordt losgemaakt. Als het goed is is de huid voldoende aangegroeit op de nieuwe plek om de bloedtoevoer los te maken. Zo wordt in fasen gewerkt aan een nieuwe mond, neus en wang. Ze is er nog lang niet, maar na deze week zal ze haar hoofd weer kunnen oprichten en is ze weer een stap dichterbij een nieuw gezicht. Gelukkig is ze gezegend met een lieve zus, haar caregiver, tolk en ambassadeur, en met een opgewekt karakter. In stilte maakt ze grapjes, doet ze dansjes en houdt ze de moed erin. Soms lacht ze tot de tranen over de wangen lopen. Toch werd het ook haar laatst teveel. Geluidloos zat ze te snikken, tranen van verdriet moesten gedroogd worden.
Soms liggen humor, hilariteit en drama dicht bijelkaar. Ook letterlijk; amper twee meter van Nadine verwijderd ligt haar medepatient. Een jonge vrouw van rond de twintig jaar. Twee weken geleden is er een enorme aangezichtstumor verwijderd. Foto’s van toen zij de loopplank hier opkwam kun je hieronder zien. Hoewel de operatie goed verliep is zijn er nu serieuze zorgen over haar herstel en valt ze ondanks optimale (sonde)voeding alleen maar af.. Dertig kilo weegt ze nog, dat is letterlijk vel over been. Ook haar staan vaak de tranen in de ogen, net als bij haar moeder die trouw naast het bed van haar dochter zit. Tranen die ons als artsen en verpleegkundigen diep raken..
Deze blog gaat dus over krokodillen en tranen, zeker niet over krokodillentranen. Die zie ik hier niet, tenzij misschien bij onze “ Queen of the Ward” Gladys; ons tweejarige peutertje die prima herstelt na een operatie aan haar gespleten verhemelte. Zij wil voortdurend vastgehouden en vermaakt worden. En als er even zelf gespeeld moet worden komen er tranen.. Tsja… ook peuter zijn valt hier misschien niet mee..