Goede reis en aangenaam gezelschap

Vandaag neem ik gelijk maar even de tijd om te bloggen. De ervaring is
namelijk dat de dagen en weken best vol zitten met allerlei verplicht-
of in de categorie ’socializen’ vallende activiteiten. Maar vandaag
wordt me een rustig dagje gegund na een voorspoedig verlopen reis.
Precies vierentwintig uur nadat ik thuis de deur achter me dichttrok,
liep ik hier gisteren de loopplank op. Vrijdagmiddag brachten mijn
ouders mij naar Brussel, waar ondanks de tijdelijk stilgelegde vluchten
wegens onweer, het vliegtuig volgens schema vertrok. Na een tussenstop
in Parijs vlogen we in zuid-oostelijke richting door naar Addis Abeba
(Ethiopië) waar ik zaterdagochtend vroeg aankwam. Omdat we twee
tijdszones gepasseerd waren was het daar twee uur later. Maar omdat we vervolgens weer westwaarts naar Pointe Noire in Congo Brazzaville
vlogen, kon ik opnieuw mijn horloge verzetten. Conclusie: we leven hier
even laat als in Nederland en het leek een omweg en was dat ook! Het
was echter een van de betere tickets naar Congo, dus vandaar dat
ommetje..
De vlucht en aansluitingen verliepen allemaal volgens plan en zodoende
kwam ik zaterdag rond het middaguur aan in Pointe Noire, waar bekende
Mercy Shippers al klaar stonden om ons op te halen.
Ondanks een paar uurtjes lekker geslapen te hebben in het vliegtuig ben
je dan best gaar. Vandaar dat ik vandaag genoten heb van een dagje
acclimatiseren en bijkomen van de reis. Dat gold niet voor mijn
reisgenoot die vanmorgen vroeg al in de keuken achter de potten en
pannen verwacht werd. Hij komt hier voor drie maanden als kok werken.
Aardige anekdote is dat ik van Brussel tot aan Addis Abeba aangenaam
reisgezelschap had van een ‘ big black mama’ uit Nigeria. Zij woont met haar bijna-echtgenoot in Nederland, is serieus aan het inburgeren maar
was nu op weg naar haar thuisland om wat zaken af te ronden. Met haar
aanstaande bleek ze in Leiden, op steenworpafstand van mijn huis te
wonen! Natuurlijk heb ik haar uitnodiging aangenomen; ik wil ik best
een keer bij haar op de thee als we beiden weer in Nederland zijn, maar
dat moet ik nog zien. Mijn ervaring is dat Afrikanen soms snel en veel
beloven maar dat net zo gemakkelijk weer vergeten. In dit geval niet zo
erg denk ik, want ze had nog een leuke neef ‘ in de aanbieding’ die ik zeker moet gaan ontmoeten ;-)!
Maar goed, terug naar het leven op het schip. Het voelt hier weer als
vertrouwd en meestal aangenaam. Wat nog even wennen gaat worden is mijn zes-persoonscabin. Was het vorig jaar met z’n vieren al passen en
meten; nu delen we een zelfde ruimte met vijf dames en er kan er nog
eentje bij! Maar met wat creativiteit heb ik toch al mijn spullen een
plekje kunnen geven en heb ik vannacht heerlijk geslapen. Vanmiddag
zijn we al even met een groepje op pad geweest. Niet al te ver hier
vandaan is een mooi strand! Mooi zand en golven waar in gezwommen werd.
In elk geval een aangename plek om nog eens naar toe te lopen (40 min)
voor wat ontspanning.
Terwijl ik dit zit te schrijven schuift er een Nederlandse collega
achter de computer naast me. Er ontspint zich zomaar een gesprek over
waarom we hier eigenlijk (weer) zijn. Het is een voorrecht en bijzonder
om tijd en iets van jezelf te kunnen geven aan de mensen hier en aan
elkaar. Om iets van wat jezelf ontvangen hebt met patiënten en
collega’s te delen. Maar ook is er hier de ruimte om wat tot jezelf te
komen, te lezen, het leven te overdenken, stil te zijn tot God en
opnieuw geïnspireerd te worden. Mooi om dat zomaar even met een
collega hier te delen, te spiegelen en die diepere laag bij elkaar te
herkennen. Wat dit alles betreft mag ik toch hoge verwachtingen hebben
van de komende weken hier, ondanks die zespersoonshut ;-)