Bayo!

Mijn voorlaatste blog (dit schrijfsel zal voorlopig weer het laatste zijn) dateert alweer van een kleine twee weken geleden. Misschien herinneren jullie je van deze blog nog mijn bedekte frustraties over het onvermogen van Afrikanen om te multitasken. Daar moet ik bij deze iets bij aantekenen. Na slechts twee keer twee maanden in respectievelijk Guinee en Congo te hebben gewerkt, heb ik niet de illusie de Afrikaanse cultuur en de aard der Afrikanen te doorgronden. Bovendien is ‘Afrika’ letterlijk en figuurlijk een ruim begrip. Niet te veralgemeniseren dus. Tenslotte laat datgene wat we daadwerkelijk doen, of dat nou multi- of solotasken is, maar een fractie zien van wie we als mens werkelijk zijn. Maar, en daar moet deze laatste blog over gaan, de belangrijkste reden om nog even terug te komen op die frustraties is dat ik de hand in eigen boezem moet steken.

Mijn laatste week op het schip was een hectische. Ik deed mijn laatste diensten op een vol en druk D-ward. De turn-over was hoog, wat een goede planning en samenwerking vereiste. Er lagen zieke mensen; patiënten die grote en langdurige operaties ondergingen en veel nazorg nodig hadden. Nadine mocht deze hectiek voorlopig achter zich laten. Eindelijk was daar het moment voor haar om, tot haar volgende en laatste operatie op 2 april, afscheid te nemen. Ik had het genoegen om haar de loopplank af te begeleiden waarover zij zo’n negen weken geleden het ziekenhuis binnenkwam. Geweldig om dat voor mijn vertrek nog mee te maken! Ik heb haar een big hug gegeven. Bayo Nadine, God bless!

Een paar dagen later was het voor mijzelf tijd om de koffers te pakken en ‘bayo!’ (‘dag’ in het Congolees) te zeggen. ‘Bayo!’ tegen de patiënten; Julien, mama Elisabeth, Bijou, Angelique en de andere D-ward patients. ‘Bayo!’ tegen mijn collega’s en de dayworkers. Niet gemakkelijk voor hen om steeds weer afscheid te nemen van mensen die weer huns weegs gaan. Verbazingwekkend en beschamend trouwens hoe snel de dayworkers mij hebben leren kennen, terwijl ik hen nog steeds door elkaar haalde.. ‘Bayo!’ tegen het shiplife met wat ongemakken, maar met vooral heel veel mooie herinneringen aan de geweldige community waar ik twee maanden onderdeel van was. ‘Bayo!’ tegen lieve nieuwe en bekende vrienden van all over the world; Canada, US, Nigeria, Guinee, Frankrijk, Duitsland, Nederland.. Wonderlijk hoe snel je elkaar als vrienden gaat beschouwen doordat je samen zoveel wezenlijks deelt. ‘Bayo!’ tegen stoffig Pointe Noire maar wonderschoon Congo..

Nu, weer thuis, voelt het als een soort overvolle leegte. Ik zweef tussen daar en hier, tussen armoede en overvloed, vochtige hitte en nachtvorst, tijdelijk huis en thuis, Engels en Nederlands, tussen D-ward en Diac-IC. Acclimatiseren heet dat; even tijd om te reflecteren op wie en wat ik achterliet, maar ook om me weer langzamerhand over te geven aan wat hier mijn thuis en mijn taak is. Tijd om in gedachten nog honderd keer ‘bayo!’ te zeggen maar ook alweer ‘hallo!’. Hallo Nederland, lieve familie, lieve vrienden, collega’s en anderen!

‘Homesick’ is het veelzeggende Engelse woord voor heimwee. Home was voor twee maanden mijn gedeelde stapelbed, cabin 3439, D-ward, de Africa Mercy, zanderig en chaotisch Pointe Noire, het prachtige Congo.
Ik moet het allemaal loslaten en de mooie mensen die ik ontmoette overlaten aan de zorg en zegen van God. En tegelijk weer mijn plek hier innemen, me warmen aan het welkom van lieve mensen hier en straks weer aan het werk. Het voelt als multitasken. Ik weet het en ik voel het; dit is moeilijk en gaat nog even duren. Misschien hebben de Afrikanen toch gelijk; niet alles tegelijk, alles op zijn tijd en niets overhaast. Het komt goed.