What's in a name
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Annemarie
30 Januari 2014 | Congo - Brazzaville, Pointe Noire
Ik ben gezegend met twee voorletters die staan voor twee bijzondere doopnamen. Ik ga daarover hier alleen verklappen dat ik vernoemd ben en dat ik daar blij mee ben. Een dubbele achternaam had leuk geweest, of anders tenminste een met een voorzetsel. Dat heb ik altijd mooi gevonden. Maar vooralsnog is dat niet het geval. Geen speciale familienaam dus, wel een lieve familie en dat is wat telt!
Hier in Congo heeft eigenlijk iedereen twee familienamen. Die achternamen zijn soms nauwelijks uit te spreken. De voornamen echter verraden Franse invloeden. Namen als Angelique, Nadine, Christian, Simon, Raoul en ook AnnaMarie komen hier voor. Als ik mij voorstel aan patienten met “Mbote, Wa faso? (Hallo, hoe gaat het?)” en ik noem vervolgens mijn naam, dan zie ik herkenning op de gezichten. Een dayworker vertelde vandaag dat mijn naam hem steeds herinnerde aan zijn recent overleden moeder. Hij vond dat niet erg; hij had gelukkig goede herinneringen aan haar. Namen roepen herinneringen en associaties op. En zoals elders in de wereld meer dan in het Westen, is een betekenisvolle naam ook hier niet ongebruikelijk. Zo ook de naam van het meisje dat we laatst verwelkomden op onze afdeling. Zij werd met haar moeder en jongere zusje opgenomen voor een dubbele hazelip. Ik denk dat ze drie jaar oud was. Moeder was haar caregiver en het jongere zusje van ongeveer een jaar oud bleef bij moeder. De kleine patiënt werd voorgesteld als “Cegrave”. Bij ons ging niet direct een belletje rinkelen, maar de vertaler die ons hielp reageerde geschrokken. ‘Begrijp ik het goed dat uw dochtertje “Cegrave” heet?’ , vroeg hij voor de zekerheid nog eens in het Frans. Ze had het meisje inderdaad zo genoemd. Een Frans-Nederlands woordenboek geeft ‘ernstig’ als letterlijke vertaling, maar de dayworker omschreef de betekenis van de naam “Cegrave” als ‘mislukt’… Helaas heette het meisje niet alleen zo, ze werd door haar moeder ook als zodanig behandeld.. Gelukkig is de kleuter succesvol geopereerd aan haar dubbele hazelip. Operatie gelukt dus! Maar wat mooier is: mijn collega die haar verzorgde bouwde in korte tijd een band op met deze moeder en dochter. Ze wist met liefde en tact vertrouwen te winnen en de moeilijke tijd die achter hen lag bespreekbaar te maken. Een tijd van schaamte en onzekerheid. Uitgelachen worden door dorpsgenoten, niet gezond opgroeien, je geen goede moeder voelen en teleurgesteld zijn in je kind dat bij de geboorte een duidelijk zichtbare afwijking heeft. De moeder besefte onder tranen dat het meisje een prachtig kind is. De operatie door dr. Parker is mooi gelukt! Maar ook voor deze operatie was Cegrave een kind dat waardevol is, geliefd door God. Cegrave kreeg een nieuwe naam: “Blanche” wat ‘wit’ of ‘puur’ betekent. Mooi he?!
Overigens lag tegelijk met Blanche een ventje van drie maanden bij ons voor een operatie eveneens aan een hazelipje. Bij zijn geboorte gaf zijn blije moeder hem de naam “Dieu Merci”. We hopen en bidden dat ze beiden gelukkig, gezond en gezegend zullen leven met hun (nieuwe) naam!
Die wens heb ik ook voor de kinderen (en volwassenen) die we bezochten in het lokale ziekenhuis, hier in Pointe Noire. Het ziekenhuis is relatief groot en redelijk uitgerust, met allerlei dependances voor de verschillende specialismen. Patiënten betalen voor een behandeling of onderzoek. Een van de vertalers bij ons op de OK werkt normaal gesproken als OK-assistent in dit ziekenhuis. Hij nam ons mee naar onder andere de kinderafdeling, neonatologie, Intensive Care, bloedbank en afdeling verloskunde. Ondanks dat het ziekenhuis een naar Congolese maatstaven een heel redelijk niveau van zorg biedt, ontbreekt het veelal aan kennis en middelen. Of de twee te vroeg geborenen (onduidelijk hoeveel weken de jochies oud waren) de avond hebben gehaald betwijfel ik. Voor hen waren de overlevingskansen in dit ziekenhuis erg klein..
Dat ‘werkbezoek’ is alweer even geleden. Inmiddels heb ik er alweer aardig wat diensten opzitten. Het is wisselend druk hoewel, soms lijkt het alleen maar druk. Bijvoorbeeld als er een paar kinderen een keel opzetten in de toch al gezellig volle zaal ;-) Maar vandaag was het druk en chaotisch. Ook dat hoort er hier net als ‘thuis’ bij. Een instabiele IC patiënt (de IC hoort bij onze afdeling) gaf niet alleen extra druk op de ketel in D-ward, ook een OK-programma moest gecancelled worden. Een van de anaesthesisten stond vast bij de patiënt die, na het operatief ontlasten van een enorm kaakabces, nu ernstige problemen heeft met de ademhaling. Hij wordt met heel veel ondersteuning beademd..
Zo schuiven Nadine en haar ‘buurvrouw’ wat naar de achtergrond. Gelukkig omdat zij langzaam maar zeker vooruit gaan. Elke dag komen er wat onsjes bij en staan de dames wat vaster op de (spille)benen. Nadine wacht op haar vierde operatie. Hopelijk kan zij spoedig daarna weer praten. Behalve dat ze nu tijdelijk niet kan spreken, kan Nadine ook niet lezen en schrijven. Dat is behoorlijk beperkend in de communicatie, al was het maar om van haar te horen hoe oud ze nu eigenlijk echt is; vandaag begrepen we namelijk uit foto’s van haar twee tienerkinderen, en na wat handen- en voetenwerk, dat ze waarschijnlijk 34 jaar oud is in plaats van 22… Gelukkig worden de doseringen van voeding en medicijnen op gewicht berekend en niet op leeftijd. En ook al stelt de weegschaal ook hier weleens teleur, hij spreekt in elk geval wel de waarheid.
Ik stuur wat foto’s mee. Uitzicht vanaf het schip, foto’s van de stad, een paar van het ziekenhuis hier in Pointe Noire en wat foto’s van patiënten, gemaakt buiten op het dek. Een van mijn collega’s heeft Blanche op de arm. Mooi meisje, toch?!
Hier in Congo heeft eigenlijk iedereen twee familienamen. Die achternamen zijn soms nauwelijks uit te spreken. De voornamen echter verraden Franse invloeden. Namen als Angelique, Nadine, Christian, Simon, Raoul en ook AnnaMarie komen hier voor. Als ik mij voorstel aan patienten met “Mbote, Wa faso? (Hallo, hoe gaat het?)” en ik noem vervolgens mijn naam, dan zie ik herkenning op de gezichten. Een dayworker vertelde vandaag dat mijn naam hem steeds herinnerde aan zijn recent overleden moeder. Hij vond dat niet erg; hij had gelukkig goede herinneringen aan haar. Namen roepen herinneringen en associaties op. En zoals elders in de wereld meer dan in het Westen, is een betekenisvolle naam ook hier niet ongebruikelijk. Zo ook de naam van het meisje dat we laatst verwelkomden op onze afdeling. Zij werd met haar moeder en jongere zusje opgenomen voor een dubbele hazelip. Ik denk dat ze drie jaar oud was. Moeder was haar caregiver en het jongere zusje van ongeveer een jaar oud bleef bij moeder. De kleine patiënt werd voorgesteld als “Cegrave”. Bij ons ging niet direct een belletje rinkelen, maar de vertaler die ons hielp reageerde geschrokken. ‘Begrijp ik het goed dat uw dochtertje “Cegrave” heet?’ , vroeg hij voor de zekerheid nog eens in het Frans. Ze had het meisje inderdaad zo genoemd. Een Frans-Nederlands woordenboek geeft ‘ernstig’ als letterlijke vertaling, maar de dayworker omschreef de betekenis van de naam “Cegrave” als ‘mislukt’… Helaas heette het meisje niet alleen zo, ze werd door haar moeder ook als zodanig behandeld.. Gelukkig is de kleuter succesvol geopereerd aan haar dubbele hazelip. Operatie gelukt dus! Maar wat mooier is: mijn collega die haar verzorgde bouwde in korte tijd een band op met deze moeder en dochter. Ze wist met liefde en tact vertrouwen te winnen en de moeilijke tijd die achter hen lag bespreekbaar te maken. Een tijd van schaamte en onzekerheid. Uitgelachen worden door dorpsgenoten, niet gezond opgroeien, je geen goede moeder voelen en teleurgesteld zijn in je kind dat bij de geboorte een duidelijk zichtbare afwijking heeft. De moeder besefte onder tranen dat het meisje een prachtig kind is. De operatie door dr. Parker is mooi gelukt! Maar ook voor deze operatie was Cegrave een kind dat waardevol is, geliefd door God. Cegrave kreeg een nieuwe naam: “Blanche” wat ‘wit’ of ‘puur’ betekent. Mooi he?!
Overigens lag tegelijk met Blanche een ventje van drie maanden bij ons voor een operatie eveneens aan een hazelipje. Bij zijn geboorte gaf zijn blije moeder hem de naam “Dieu Merci”. We hopen en bidden dat ze beiden gelukkig, gezond en gezegend zullen leven met hun (nieuwe) naam!
Die wens heb ik ook voor de kinderen (en volwassenen) die we bezochten in het lokale ziekenhuis, hier in Pointe Noire. Het ziekenhuis is relatief groot en redelijk uitgerust, met allerlei dependances voor de verschillende specialismen. Patiënten betalen voor een behandeling of onderzoek. Een van de vertalers bij ons op de OK werkt normaal gesproken als OK-assistent in dit ziekenhuis. Hij nam ons mee naar onder andere de kinderafdeling, neonatologie, Intensive Care, bloedbank en afdeling verloskunde. Ondanks dat het ziekenhuis een naar Congolese maatstaven een heel redelijk niveau van zorg biedt, ontbreekt het veelal aan kennis en middelen. Of de twee te vroeg geborenen (onduidelijk hoeveel weken de jochies oud waren) de avond hebben gehaald betwijfel ik. Voor hen waren de overlevingskansen in dit ziekenhuis erg klein..
Dat ‘werkbezoek’ is alweer even geleden. Inmiddels heb ik er alweer aardig wat diensten opzitten. Het is wisselend druk hoewel, soms lijkt het alleen maar druk. Bijvoorbeeld als er een paar kinderen een keel opzetten in de toch al gezellig volle zaal ;-) Maar vandaag was het druk en chaotisch. Ook dat hoort er hier net als ‘thuis’ bij. Een instabiele IC patiënt (de IC hoort bij onze afdeling) gaf niet alleen extra druk op de ketel in D-ward, ook een OK-programma moest gecancelled worden. Een van de anaesthesisten stond vast bij de patiënt die, na het operatief ontlasten van een enorm kaakabces, nu ernstige problemen heeft met de ademhaling. Hij wordt met heel veel ondersteuning beademd..
Zo schuiven Nadine en haar ‘buurvrouw’ wat naar de achtergrond. Gelukkig omdat zij langzaam maar zeker vooruit gaan. Elke dag komen er wat onsjes bij en staan de dames wat vaster op de (spille)benen. Nadine wacht op haar vierde operatie. Hopelijk kan zij spoedig daarna weer praten. Behalve dat ze nu tijdelijk niet kan spreken, kan Nadine ook niet lezen en schrijven. Dat is behoorlijk beperkend in de communicatie, al was het maar om van haar te horen hoe oud ze nu eigenlijk echt is; vandaag begrepen we namelijk uit foto’s van haar twee tienerkinderen, en na wat handen- en voetenwerk, dat ze waarschijnlijk 34 jaar oud is in plaats van 22… Gelukkig worden de doseringen van voeding en medicijnen op gewicht berekend en niet op leeftijd. En ook al stelt de weegschaal ook hier weleens teleur, hij spreekt in elk geval wel de waarheid.
Ik stuur wat foto’s mee. Uitzicht vanaf het schip, foto’s van de stad, een paar van het ziekenhuis hier in Pointe Noire en wat foto’s van patiënten, gemaakt buiten op het dek. Een van mijn collega’s heeft Blanche op de arm. Mooi meisje, toch?!
-
31 Januari 2014 - 13:24
Esther:
Kippetjesvel!
Wat een verhaal over dat kleine meisje. Al zo veel meegemaakt en dan nu zo'n prachtige naam erbij.
Ik hoop dat ze mag gaan stralen en dat ook haar moeder lief voor haar zal zijn.
Super om je verhalen en avonturen te lezen!
En dat je al weer op de helft zit!!! Gaat echt snel!
Geniet met volle teugen en doe alles wat je in je mars hebt.
Volg je hart want dat klopt!
Dikke kus Es -
31 Januari 2014 - 21:39
Diana:
Hé Marie,
Wat een mooie foto's! Fijn om zo een beeld te krijgen waar je mee bezig bent.
Maar oef, wat moet jij een berg dagen (en dan ook nog lange..) achter elkaar werken zeg.
Is het een beetje vol te houden voor je?
Ik hoop dat je vandaag een beetje bij hebt kunnen komen, sterkte weer met je reeks.
Hier alles z'n gangetje, wasjes gedraaid, badkamer gesopt, m'n 7(!)km hard gelopen.
Schaatsen op natuurijs gaat er niet van komen vrees ik, er lag vandaag een vliesje ijs in de sloot maar't gaat zo weer warm water regenen. Kan ik zelfs niet eens op de fiets naar werk morgen, volgens buienradar regent 't dan nog, jammer hoor.
Hoe is't met de regen bij jou? Al van het dek gespoeld?
Meis, het allerbeste weer voor jou en de mensen/patiënten om je heen!!!
Liefs, Diana -
01 Februari 2014 - 00:13
Elise:
Ha Annemarie,
Weer even je weblog bijgelezen. Wat een indrukwekkende belevenissen weer. Prachtig om te lezen dat je werk niet alleen lichamelijke verbeteringen oplevert, maar ook blijdschap en positiviteit bij mensen. Mooi werk en boeiend om te lezen!
Veel succes nog de komende maand! We denken aan je.
Groet,
Bas, Elise & drietal -
01 Februari 2014 - 10:41
Corrine:
Hoi Anne,
Ohh, onvoorstelbaar hoe sterk die culturele invloeden zijn, dat zelfs een eigen moeder haar kind eigenlijk niet wil. Wat moet zo'n grietje al een trauma hebben. Zo'n verkeerde start! Maar wat een zegen dat jullie haar en haar moeder zo hebben mogen helpen, dat het nu 180 graden anders is. Ik snap nu ook echt wat je bedoelt met 'iets toe te voegen hebben' daar. Mensen zijn daar zo dicht bij zichzelf en het leven, dat wij westerlingen daar echt nog wel wat van kunnen leren. Zeker niet in alle opzichten natuurlijk, maar denk dat je wel begrijpt wat 'k bedoel. Veel sterkte en vreugde, ook tijdens de tweede helft.
Groetjes,
Corrine -
02 Februari 2014 - 13:18
Adriaan En Marrie Rijkaart:
Lieve Annemarie,
wat mooi dat je dit kan doen het is zo'n verrijking in je leven
Je word wel uit het luxe westerese geplukt!!
En er word hier nog zo vaak gemopperd
Gods zegen toegewenst lieve groet van ons
Adriaan en Marrie Kersengaarde -
02 Februari 2014 - 21:18
Huibke En Herman:
Hoi Annemarie,
Mooi dat je tussen het werk van alle dag de parels kunt zien! Bedankt dat je het deelt. Geniet van de mensen en de knipogen van God.
Vanmorgen hebben we in de Marekerk voor jou en je werk gebeden.
Hartelijke groeten,
Huibke en Herman -
03 Februari 2014 - 13:44
Tante Hennie:
Lieve Annemarie,
wat leuk dat je weer foto,s stuurde, dan kunnen we ons heel goed inleven hoe het bij jou is.
wat heb je het druk, sterkte hoor.
je bent alweer op de helft, het gaat wel weer heel snel,he?
we wensen je Gods nabijheid toe in alles, we bidden voor jou en de patienten.
liefs van ons, tante Hennie. -
03 Februari 2014 - 19:09
Corry Van Delft-Verheij:
Lieve Annemarie,
Ik vroeg aan Esther pas hoe het met je ging, nou zei ze, je kan haar volgen hoor mam, op haar weblog.
Met grote bewondering en tranen in mijn ogen heb ik verschillende verslagen gelezen.
Wat is dit moeilijk werk zeg maar tegelijkertijd wat een prachtig werk als je dit kan en wilt doen.
Want ieder mens hoe klein ook is geliefd bij onze Hemelse vader. En wat een prachtig voorbeeld geef je van Cegrave. Dit zal ik mijn verdere leven bewaren. Hoe mooi van Dr.Parker om dit meisje weer eigenwaarde te geven en dat haar naam veranderen mocht in Blanche.
Als ik vanavond in mijn bed stap zal ik zeer zeker aan jullie denken maar ook mijn handen vouwen en voor jullie bidden maar ook danken dat jullie dit werk willen doen.
God bless you.
Een dikke knuffel van mij,
Corry, (de moeder van Esther) -
03 Februari 2014 - 21:04
Tante Tiny:
Dag Annemarie
Fijn om weer nieuws van je te lezen.
We leven met je mee! Je blog wordt weer voorgelezen op de vrouwenvereniging.
Toen je bij ons op bezoek was heb je ons enthousiast gemaakt voor Mercy Ships!
We bidden voor jou en je patienten en wensen je sterkte.
Een hartelijke groet
tante Tiny namens Vrouwenvereniging Dorcas. -
04 Februari 2014 - 15:58
Marie-josé :
Dear Annemarie,
You're doing a fantastic job!
I think you must be working twice as hard over there. Take care of yourself!
I liked your story about the names in Congo. Indeed, what's in a name. Quite a lot.
And yeah, the little patient is a cutie.
bye for now,
Marie-José
-
07 Februari 2014 - 18:05
Anja:
Weer een bijzonder verhaal, Annemarie, om kippevel van te krijgen.....
Zeker een mooi meisje, zulke verhalen raken je echt, en jij maakt het dan ook echt mee
Kan je nog wel slapen van al die ervaringen??
succes met al je werk, en ik kijk al weer uit naar je vlgd blog
Xxx Anja -
08 Februari 2014 - 02:37
Trudy:
Hoi Annemarie,
Wat een prachtig werk doen jullie toch, en al je verhalen...ik zou ze maar bewaren en bundelen, er zit een schrijfster in jou!
Ik volg je met veel genoegen!
Liefs, Trui -
08 Februari 2014 - 12:05
Lenie:
Lieve Annemarie,
Je hebt mij in gedachten meegenomen naar Congo. Wat een mooi werk kun je daar doen!!
Blanche een meisje dat weer op mag bloeien en de moeder bemoedigd wordt..
Denk aan je en bidt voor je.
Liefs,
Lenie -
08 Februari 2014 - 22:37
Jos & Suus:
Ha Annemarie,
Een ontroerend en bijzonder verhaal.
Door je geweldige schrijfstijl boeit het nog meer ;)
Een goede tijd nog de komende weken.
Tijd vliegt, of niet?
Groet van ons uit good old L'dorp -
09 Februari 2014 - 16:15
Cobie De Vreugd:
Hoi Annemarie, weer even bijgelezen. Wat een prachtig werk doe je toch. Petje af nogmaals. En wat een plezier straalt eraf van de foto's. Je ziet dat je echt geniet. Het zou mij niet verbazen als dit jouw levenswerk gaat worden. Maar wat een verschil. Ik word weer klein als ik die omstandigheden daar zie. 3 kindjes in 1 bedje. En wij hier maar mopperen over alles wat wij vinden dat beter kan. Als je jouw berichten en foto's ziet kunnen wij alleen maar ons hoofd buigen. Heel veel succes verder en laat je verhalen straks bundelen. Je neemt ons mee in je verhalen of we zelf meelopen. Prachtig, tot schrijfs xxx -
09 Februari 2014 - 20:16
Bianca Busser:
Hoi Annemaire,
Kwam je weblog weer tegen, wat leuk zeg dat je alweer terug bent op de Africa Mercy!
Ik heb me meteen maar op de mailinglist gezet.
Wat een mooie verhalen weer.
Is onze Duitse IC-collega er ook weer zo te zien op de foto?
Ik wens je heel veel succes en doe alle bekende de groeten van mij!
Misschien zie ik je op de reunie?
Hartelijke groeten van Bianca Busser. -
10 Februari 2014 - 03:22
Simone:
Lieve Annemarie,
Wat een bijzondere blog! Wat een knipogen van God krijg je zo in je werk....
Het verhaal van Cegrave zal ik voor altijd met me meenemen, wat fijn dat ze nu zo'n mooie naam heeft, echt kippevel meid! Tienduizend redenen om God te danken en dit was er weer 1!
Fijn dat je het weer zo goed hebt.
Veel liefs,
Simone
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
