Stil
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Annemarie
11 Januari 2014 | Congo - Brazzaville, Pointe Noire
De beste plaats om stilte te zoeken – waar ik mijn vorige blog mee
eindigde- is waarschijnlijk het dek. Daar kun je genieten van wat
privacy, een verkoelend briesje, uitzicht op een overigens altijd
bedrijvige haven en van prachtige wolkenluchten en sunsets.
Onze hut kan heerlijk rustig zijn, maar elk moment lopen er bewoners in
en uit zodat stilte daar - overdag in elk geval- een betrekkelijk
begrip is.
Waar je zeker niet voor een stiltemomentje moet zijn is de afdeling.
Ook niet op D-ward, mijn afdeling, waar patiënten verpleegd worden die
aan het gezicht en/of de mond of kaak zijn geopereerd. Hoewel bijna
alle hoofden zijn ingepakt met een indrukwekkend verband, is dat aan de
decibellen binnen de vier muren van de afdeling meestal niet te merken.
Uitzondering daarop is bed 1; daar is het stil. Nadine (22) heeft
inmiddels twee operaties achter de rug om haar door NOMA aangetaste
gezicht te herstellen en weer functioneel te maken. Letterlijk werken
de chirurgen aan een nieuw aangezicht voor haar zodat ze weer toonbaar is. Maar ook ademen en eten moet straks weer beter gaan. De afgelopen twee jaar verloor ze zoveel gewicht door de ziekte en door de beperking van een aangetaste mond, wang en neus, dat de weegschaal nog maar 33 kg aangeeft. De behandeling vergt veel geduld en doorzettingsvermogen van Nadine. Het meest beperkende, midden in het traject van hersteloperaties nu, is dat ze met een gezicht vol hechtingen en een tracheacanule (beademingsbuisje in de hals) niet kan spreken. Voor haar is dat tijdelijk, maar voorlopig nog wel een feit. Maar niet alleen zij valt stil; een van de anaesthesisten kwam, voordat hij binnenkort vertrekt, nog even bij haar langs. Hij ging zitten, pakte Nadine’s hand en zei na een lange stilte: "some patients move your heart”.. Daar werd ik ook stil van.
Ook in de stad is stilte ver te zoeken. Alhoewel het straatbeeld net
wat schoner en de samenleving hier in de stad meer ontwikkeld oogt dan
bijvoorbeeld in Guinee (maar daarover later meer), is het een drukte
van belang. Overal mensen, auto’s die rechts inhalen, enorme kuilen in
de weg en geclaxonneer zonder dat anderen zich daar iets van aantrekken. Domweg omdat niet alleen jij, maar iedereen claxonneert. Maar op zo’n veertig minuten rijden kun je de drukte ontvluchten door een wandeling te maken door een prachtige canyon (De Gorges). Vandaag zijn we met z’n negenen – het motto is hier ‘ join the club’- op pad geweest. Natuurlijk zijn we een beetje verdwaald in de bush en hebben we onbedoeld gevaarlijk geklommen en afgedaald, maar vooral hebben we genoten. Het was een prachtige ervaring om te hiken door oerwoud met zicht op een enorme canyon. Al wandelend hoor je dan niets anders dan een prachtig vogelkoor (prachtig vanwege hun zang maar ook vanwege hun kleuren!) en het schuren van je rugzak.
Zondag nog een rustdag en dan maandag weer aan de slag. Ik begin alweer aardig mijn draai te vinden en geniet van het contact met de patiënten en hun caregivers. Deze week staat er voor ons ook wat scholing op het programma, zowel over ziektebeelden en shiplife-aangelegenheden als ook over het land en haar cultuur en historie. Overigens kunnen we vooralsnog zonder enige restrictie het schip af en de stad en het land in. In tegenstelling tot destijds in Guinee heb ik hier nog geen politieagent, laat staan een militair, gezien. Geen zorgen dus wat dat betreft, ook al zijn we ons er van bewust dat dat voor ons omringende landen heel anders geldt. Maar hopelijk in een volgende blog dus wat meer info over dit Congo, maar natuurlijk ook over de altijd boeiende patiënten. Wat dat betreft blijven de patiëntenzalen en – verhalen het hart van het schip en haar bemanning.
eindigde- is waarschijnlijk het dek. Daar kun je genieten van wat
privacy, een verkoelend briesje, uitzicht op een overigens altijd
bedrijvige haven en van prachtige wolkenluchten en sunsets.
Onze hut kan heerlijk rustig zijn, maar elk moment lopen er bewoners in
en uit zodat stilte daar - overdag in elk geval- een betrekkelijk
begrip is.
Waar je zeker niet voor een stiltemomentje moet zijn is de afdeling.
Ook niet op D-ward, mijn afdeling, waar patiënten verpleegd worden die
aan het gezicht en/of de mond of kaak zijn geopereerd. Hoewel bijna
alle hoofden zijn ingepakt met een indrukwekkend verband, is dat aan de
decibellen binnen de vier muren van de afdeling meestal niet te merken.
Uitzondering daarop is bed 1; daar is het stil. Nadine (22) heeft
inmiddels twee operaties achter de rug om haar door NOMA aangetaste
gezicht te herstellen en weer functioneel te maken. Letterlijk werken
de chirurgen aan een nieuw aangezicht voor haar zodat ze weer toonbaar is. Maar ook ademen en eten moet straks weer beter gaan. De afgelopen twee jaar verloor ze zoveel gewicht door de ziekte en door de beperking van een aangetaste mond, wang en neus, dat de weegschaal nog maar 33 kg aangeeft. De behandeling vergt veel geduld en doorzettingsvermogen van Nadine. Het meest beperkende, midden in het traject van hersteloperaties nu, is dat ze met een gezicht vol hechtingen en een tracheacanule (beademingsbuisje in de hals) niet kan spreken. Voor haar is dat tijdelijk, maar voorlopig nog wel een feit. Maar niet alleen zij valt stil; een van de anaesthesisten kwam, voordat hij binnenkort vertrekt, nog even bij haar langs. Hij ging zitten, pakte Nadine’s hand en zei na een lange stilte: "some patients move your heart”.. Daar werd ik ook stil van.
Ook in de stad is stilte ver te zoeken. Alhoewel het straatbeeld net
wat schoner en de samenleving hier in de stad meer ontwikkeld oogt dan
bijvoorbeeld in Guinee (maar daarover later meer), is het een drukte
van belang. Overal mensen, auto’s die rechts inhalen, enorme kuilen in
de weg en geclaxonneer zonder dat anderen zich daar iets van aantrekken. Domweg omdat niet alleen jij, maar iedereen claxonneert. Maar op zo’n veertig minuten rijden kun je de drukte ontvluchten door een wandeling te maken door een prachtige canyon (De Gorges). Vandaag zijn we met z’n negenen – het motto is hier ‘ join the club’- op pad geweest. Natuurlijk zijn we een beetje verdwaald in de bush en hebben we onbedoeld gevaarlijk geklommen en afgedaald, maar vooral hebben we genoten. Het was een prachtige ervaring om te hiken door oerwoud met zicht op een enorme canyon. Al wandelend hoor je dan niets anders dan een prachtig vogelkoor (prachtig vanwege hun zang maar ook vanwege hun kleuren!) en het schuren van je rugzak.
Zondag nog een rustdag en dan maandag weer aan de slag. Ik begin alweer aardig mijn draai te vinden en geniet van het contact met de patiënten en hun caregivers. Deze week staat er voor ons ook wat scholing op het programma, zowel over ziektebeelden en shiplife-aangelegenheden als ook over het land en haar cultuur en historie. Overigens kunnen we vooralsnog zonder enige restrictie het schip af en de stad en het land in. In tegenstelling tot destijds in Guinee heb ik hier nog geen politieagent, laat staan een militair, gezien. Geen zorgen dus wat dat betreft, ook al zijn we ons er van bewust dat dat voor ons omringende landen heel anders geldt. Maar hopelijk in een volgende blog dus wat meer info over dit Congo, maar natuurlijk ook over de altijd boeiende patiënten. Wat dat betreft blijven de patiëntenzalen en – verhalen het hart van het schip en haar bemanning.
-
11 Januari 2014 - 22:02
Esther:
Hier op de Diac-ward is het rustig. Goed de tijd om jou blog te lezen!
"zou er alweer nieuws zijn van Annemarie?" even kijken en ja hoor!
We leven erg mee en zijn trots op je!
Groetjes Esther en Patricia -
12 Januari 2014 - 00:35
Corine W.:
hallo marietje,
ben blij om te lezen dat je veilig bent aangekomen in Congo.
leuk om alweer 3x een blog van je te lezen in zo'n korte tijd, meid je hebt echt schrijvers talent.
ik heb veel bewondering voor het werk wat je daar voor die arme mensen doet.
ik wens je alle goeds toe en hopelijk veel werkplezier.
liefs en groetjes Corine W. -
12 Januari 2014 - 08:55
Diana:
Héé Wijffie!
Hier op de R(ijnland)-ward ook ff tijd om je blog te lezen.
Had juist gister nog gekeken of er alweer wat van je te lezen was, maar dat was waarschijnlijk net op't moment dat jij druk aan't typen was.
Fijn om weer wat van je te horen!
Hier geen spannende verhalen, de afdeling draait lekker, de verhuizing van de gyn en uro is goed verlopen.
We liggen vanaf begin dit jaar wel continue vol..dat dan weer wel.
Gelukkig is het op de verloskamers nu even rustig, dus daarom toch tijd om je te mailen.
Maar ik ga nu maar even helpen op de afdeling, ff snel een kind door't bad slingeren.
Dus tot zover mijn rijnland-nieuws, doeidoei!
Diana -
12 Januari 2014 - 10:15
Ma Rijkaart:
Hallo Anne, fijn om weer je stukjes te lezen.
Je zou toch geen klimpartijen meer doen ??
Kijk je wel uit. maar het zal daar wel heel mooi zijn.
werk ze , komende week. Liefs Pa en Ma. -
12 Januari 2014 - 15:55
Willie Lekkerkerker:
Lieve Annemarie wat prachtig werk mag en kan jij doen geweldig , jou Pa en Ma bij mij geweest,nu mag ik ook jou blog lezen . Veel kracht en sterkte . Willie Lekkerkerker. -
12 Januari 2014 - 20:56
Marga:
Ha die Annemarie,
Opnieuw leuk om zo op afstand mee te reizen. Fijn dat je je draai weer gevonden hebt!
Groeten uit een nat en tamelijk warm Nederland,
Marga -
13 Januari 2014 - 09:32
Miriam:
Lieve Marie
Stil..
Ook ik werd even stil van het verhaal van Nadine.
Eerlijk gezegd moest ik wel even googelen wat dat NOMA ook alweer precies inhoud en van de bijbehorende plaatjes op internet werd ik ook stil...Afschuwelijk hè wat zo'n infectie met je gezicht kan doen. Zonder behandeling verloopt de aandoening in 90% van de gevallen dodelijk...Dat is een heel hard cijfer, daar word je stil van...
Daarom meis, zoooo trots en heel veel respect dat je daar bent en je zo inzet voor onze medemens!!
Chapeau!!!
Ik heb ook nog gegoogeled naar de gorges van Congo en dan vind ik de gorges van Diosso. Ben je daar geweest?? René en ik zijn dol op gorges (en ons hondje ook, maar wel graag met niet al te woest stromend water anders mag ze niet badderen ;) Doe je wel voorzichtig met dat gevaarlijke geklim?? :))
Hier is het koud, maar prachtig winterweer. De zon schijnt.
Vandaag ben ik vrij. Straks naar buiten met Bambi. Heerlijk!!
En tussendoor de kerstspullen inpakken. Ja ja, de boom staat nog! Vind het nog zo gezellig en hij ruikt nog zo lekker, maar ja het kerstgevoel is toch al langere tijd over en van alles opruimen en opnieuw inrichten van het huis krijg ik opnieuw kerststress!!! En dat bijna halverwege januari!! Hi hii!
Ik denk aan je Marietje, werkse, veel plezier en nog meer sterkte!!
Dikke knuffel van mij en hartelijke poot van Bambi -
13 Januari 2014 - 09:41
Tante Hennie. :
hallo Annemarie,
even gekeken of er nog nieuws was, en ja hoor, een nieuwe blog.
fijn dat het alweer went op het schip'
alweer een week voorbij, we wensen je heel veel sterkte toe met
je werk. en veel plezier in je vrije tijd.
tot horens,
hartelijke groeten van oom Gerrit en tante Hennie.
-
13 Januari 2014 - 22:19
Sander En Christine:
Ha zus!
Het is inderdaad weer ontroerend om te lezen wat je daar allemaal weer mee maakt. Fijn dat zulke patienten als Nadine zo goed geholpen kunnen worden dat ze weer geaccepteerd worden in de maatschappij daar.
We leven erg met je mee, en zijn altijd weer benieuwd naar je blogs!
Hier op nr. 133 is ook alles ok.
Werkze en sterkte met alles wat je daar mee maakt,
Doeg, liefs
Sander en Christine -
15 Januari 2014 - 21:17
Ton & Elizabeth:
Hallo Annemarie,
Via 'de Kerkstraat' hoorden we dat je weer aan boord bent gegaan! Geweldig werk doe je daar. Stil schrijf je boven je blog... inderdaad om stil van te worden!
We wensen je alle goeds, maar bovenal Gods zegen toe in het verre Congo.
Op een 'afstandje' leven we met je mee.
Hart.gr. Ton, Elizabeth & kids
-
16 Januari 2014 - 21:27
Jacqueline:
hoi annemarie
wat een mooi verhaal heb je weer geschreven. Je gaat dan echt weer nadenken over hoe luxe het wij hier dan wel niet hebben.
Respect voor wat je allemaal doet voor die mensen daar
geniet ervan en ik kijk uit naar je volgende verhaal
gr jacqueline -
16 Januari 2014 - 22:04
Wilma:
He lieve Annemarie,
Wat weer een bijzondere verhalen zeg! Het is toch bijzonder dat je dit allemaal meemaakt. En dat wij er een klein beetje bij mogen zijn.
Ik heb vanavond met je vriendin Betty gesproken die hier in het Diac rondloopty zoals je weet. leuk om haar nu te ontmoeten na jouw verhalen.
Geniet van alles daar en blijf ons op de hoogte houden, zo leuk!!
Liefs Wilma -
17 Januari 2014 - 16:42
Corrine:
Tjonge Anne, wat een verhaal alweer. 'k Heb echt bewondering voor je en ook voor patiënten als Nadine, die zo moedig zijn. Maar ja, 't staat bij hun wel in heel ander perspectief. 't Is of verstoten worden, zelfs zeer waarschijnlijk overlijden, of heftige operaties ondergaan. Wat een zegen dat jullie daar mogen zijn!
Fijn dat je je weer op je plek voelt daar! Wel minder ruimte in het schip, maar meer ruimte om het schip af te kunnen gaan. Dat lijkt me ook wel prettig. Dan kun je toch even wat anders zien, de zinnen verzetten.
En ik maar inzitten over een weekje Frankrijk, of 'k dat wel ga doen of niet, stumper ;-)
Groetjes,
Corrine -
17 Januari 2014 - 21:22
Simone:
Lieve Annemarie,
Mooi om weer jouw verhalen te lezen.
Fijn dat je je plekje weer gevonden hebt.
Wat ben ik enorm trots op je dat je daar al dat werk doet met zoveel liefde.
Ik kijk uit naar nog meer verhalen.
Ik mis je wel. Zeker omdat ik al zolang niet met je gewerkt heb, had graag nog even met je gewerkt in je laatste weken......
Lieve groet,
Simone -
17 Januari 2014 - 21:55
Lonneke:
Lieve Annemarie,
Wat mooi om zo je belevenissen weer te mogen lezen en een klein beetje te weten wat je daar meemaakt! Het lijkt me zo indrukwekkend! Ook ontzettend mooi dat je zo zonder eigenbelang je in kan zetten voor de kansarmen in Afrika! Het zijn er maar weinig die dat oprecht kunnen! Nou meid, ik wens je een hele mooie tijd daar en hoop dat je Gods aanwezigheid daar mag beleven, zeker ook in je moeilijke momenten! Juist dan wordt je door Hem gedragen!
Ben benieuwd naar je volgende schrijven!
Liefs Lonneke -
18 Januari 2014 - 16:39
Gert Van Pelt:
Hi Annemarie,
Van Corrine hoorde ik dat je weer 'en route' bent en zij heeft me ook dit adres gegeven. Ik hoop maar dat je 't niet erg vindt?
Lijkt me erg leuk om met je mee te leven, te meer omdat ik vrijwilliger ben geworden deze maand. Relaties met kerken opbouwen en onderhouden. 't Is allemaal nog erg nieuw hoor.
God's zegen voor werk en vrije tijd gewenst.
Hartelijke groet vanuit Waddinxveen. -
19 Januari 2014 - 13:55
Marie-José:
Hi Annemarie,
Met veel belangstelling lees ik je blog.
Je doet niet alleen ontzettend goed werk, maar je kunt ook nog boeiend schrijven....
Bye for now
Marie-José -
19 Januari 2014 - 19:24
Cobie De Vreugd:
Hoi Annemarie,ben een beetje laat maar heb met plezier je blogs gelezen. Fijn dat je het naar je zin hebt en dat alles tot nu toe goed gaat. Ook prettig dat er geen dreiging van oorlog is en dat je je vrijer kunt bewegen. Je schrijft weer zo goed, je neemt mij mee in je werk. Heel veel succes, heb bewondering voor je. groetjes van ons en tot de volgende blog.
-
19 Januari 2014 - 21:53
Anja:
Lieve Annemarie,
Wat mooi en ontroerend heb je weer geschreven , je neemt me mee in je werk en belevenissen daar, geweldig, fijn dat jeje draait al weer vind
Ik heb vanmorgen je vrienden uit Japan ont moet en even gesproken, er was zendingsdienst bij ons in de kerk, Eline zat voor mij met haar kinderen , en haar man Geert ging voor, wat is de wereld toch klein
Ook bijzonder wat zij allemaal gedaan hebben in Japan, ze gaven na de dienst nog een korte presentatie, leuk om te zien hoe het daar reilt en zeilt
Succes Annemarie, en ik kijk alweer uit naar je vlgd blog
XxxAnja -
20 Januari 2014 - 11:12
Martine:
Heimwee naar Mercy Ships! -
22 Januari 2014 - 16:17
Joyce Blok:
Hoi Annemarie,
Wat een mooi verhaal weer! en wat een ervaringen.
Succes meid.
Ik kij uit naar je volgende verhalen.
Groetjes Joyce -
13 Februari 2014 - 19:48
Marrie V D Linde:
Hoi Annemarie
Ook wij genieten iedere keer weer van je verhaal.
Wat leef je dan in een andere wereld!
Over stilte gesproken !! Het moet ook wel heel vermoeiend zijn altijd herrie om je heen
sterkte en Gods nabijheid op je prachtige werk.
Groetjes van Oom Adriaan en Tante Marrie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
